در روزگاری که سرعت زندگی به‌طرز بی‌سابقه‌ای افزایش یافته و حجم اطلاعات دریافتی ما در طول شبانه‌روز چندین برابر گذشته است، ذهن انسان به طور پیوسته درگیر تحلیل، تصمیم‌گیری و پاسخ به محرک‌های متعدد است. این وضعیت اگر به درستی مدیریت نشود، به مرور باعث فرسودگی ذهنی می‌شود و ذهن، توانایی طبیعی خود را در پردازش مؤثر اطلاعات از دست می‌دهد. سندرم خستگی ذهنی دقیقاً زمانی رخ می‌دهد که مغز دیگر قادر به ادامه این فعالیت‌های مداوم نیست و نوعی ایست شناختی را تجربه می‌کند که می‌تواند عملکرد فرد در تمام ابعاد زندگی را دچار اختلال کند.
زخم احساسی مفهومی است که بسیاری از افراد آن را تجربه کرده‌اند، اما اغلب بدون آنکه نامی بر آن بگذارند یا نسبت به وجودش آگاهی داشته باشند. برخلاف زخم‌های جسمی که نشانه‌هایی مشهود مانند درد، خونریزی یا کبودی دارند، زخم‌های احساسی می‌توانند سال‌ها در درون انسان پنهان باقی بمانند و تأثیرات عمیقی بر زندگی فردی، روابط اجتماعی و سلامت روان داشته باشند. درک و شناخت این زخم‌ها اولین گام برای بهبود و رشد درونی است.
در بسیاری از مباحث مربوط به روانشناسی شخصیت، عوامل تأثیرگذار نظیر وراثت، تربیت والدین، محیط اجتماعی و آموزش مورد توجه قرار می‌گیرند. با این حال، یکی از عناصر مهم و تأثیرگذار که اغلب نادیده گرفته می‌شود، نقش خواهر و برادرها در فرآیند شکل‌گیری شخصیت فرد است. این روابط خانوادگی نزدیک، به واسطه تعاملات مکرر، رقابت، حمایت، الگوگیری و حتی اختلاف، نقش انکارناپذیری در رشد عاطفی، اجتماعی و رفتاری فرد ایفا می‌کنند. در این مقاله، به بررسی ابعاد مختلف این موضوع پرداخته خواهد شد.
همه‌ی ما توی زندگی‌مون لحظاتی داشتیم که یه حس سنگین توی دلمون بوده، اما نمی‌دونستیم چرا. نه اتفاق خاصی افتاده، نه کسی چیزی گفته، اما یه چیزی ته قلبمون می‌لرزه. به اینا می‌گن زخم‌های عاطفی بی‌نام؛ همونا که نه دیده می‌شن، نه راحت توضیح داده می‌شن، ولی حسابی اذیت می‌کنن.
آیا تا به حال احساس کرده‌اید که دیگر توان ادامه دادن ندارید؟ نه از نظر جسمی، بلکه از نظر روانی. گویی ذهن شما در حال سوختن است و انگیزه‌ای برای انجام هیچ کاری باقی نمانده. در بسیاری از موارد، این فرسودگی ناشی از عوامل بیرونی نیست، بلکه از درون خود ما سرچشمه می‌گیرد. ما انسان‌ها گاهی ناخودآگاه دست به خودتخریبی می‌زنیم؛ رفتاری که به مرور زمان ما را از پا درمی‌آورد. در این مقاله، به بررسی عمیق مکانیسم‌های روانی‌ای می‌پردازیم که در پسِ خسته کردن خودمان نهفته‌اند.
شناخت انسان و ابعاد گوناگون شخصیت او، همواره یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های علوم انسانی، به‌ویژه روانشناسی بوده است. شخصیت انسان متشکل از مجموعه‌ای نسبتاً پایدار از ویژگی‌ها، الگوهای رفتاری، نگرش‌ها و احساساتی است که در گذر زمان شکل گرفته و در تعامل با محیط و تجربیات فردی تکوین می‌یابد. با این حال، در برخی موارد، این ویژگی‌ها از حالت طبیعی و انطباق‌پذیر خارج شده و تبدیل به عاملی برای بروز مشکل در عملکرد فردی، اجتماعی یا حرفه‌ای فرد می‌شوند. در این نقطه، این پرسش اساسی مطرح می‌شود: چگونه می‌توان مرز میان یک ویژگی شخصیتی نسبتاً طبیعی و یک اختلال روانی را تشخیص داد؟ پاسخ به این سؤال مستلزم درک دقیق مفاهیم پایه‌ای مانند «شخصیت»، «ویژگی شخصیتی»، و «اختلال روانی» است و همچنین نیازمند شناخت تفاوت‌ها و معیارهای تمایز این دو مفهوم می‌باشد.
برخی از بیماری‌ها و اختلالات جسمی یا روانی وجود دارند که علائم آن‌ها به‌قدری خفیف، نامحسوس یا شبیه به حالت‌های طبیعی هستند که در نگاه اول، مورد توجه قرار نمی‌گیرند. این اختلالات که در علم پزشکی با عنوان «اختلالات خاموش» شناخته می‌شوند، ممکن است سال‌ها در بدن یا روان فرد باقی بمانند بدون آنکه تشخیص داده شوند یا اقدامی برای درمان آن‌ها صورت گیرد. در این مقاله، به بررسی انواع این اختلالات، دلایل پنهان ماندن آن‌ها، آثار بلندمدت و راه‌های شناسایی و پیشگیری از آن‌ها می‌پردازیم.
