در روزگاری که سرعت زندگی به‌طرز بی‌سابقه‌ای افزایش یافته و حجم اطلاعات دریافتی ما در طول شبانه‌روز چندین برابر گذشته است، ذهن انسان به طور پیوسته درگیر تحلیل، تصمیم‌گیری و پاسخ به محرک‌های متعدد است. این وضعیت اگر به درستی مدیریت نشود، به مرور باعث فرسودگی ذهنی می‌شود و ذهن، توانایی طبیعی خود را در پردازش مؤثر اطلاعات از دست می‌دهد. سندرم خستگی ذهنی دقیقاً زمانی رخ می‌دهد که مغز دیگر قادر به ادامه این فعالیت‌های مداوم نیست و نوعی ایست شناختی را تجربه می‌کند که می‌تواند عملکرد فرد در تمام ابعاد زندگی را دچار اختلال کند.
آیا تا به حال احساس کرده‌اید که دیگر توان ادامه دادن ندارید؟ نه از نظر جسمی، بلکه از نظر روانی. گویی ذهن شما در حال سوختن است و انگیزه‌ای برای انجام هیچ کاری باقی نمانده. در بسیاری از موارد، این فرسودگی ناشی از عوامل بیرونی نیست، بلکه از درون خود ما سرچشمه می‌گیرد. ما انسان‌ها گاهی ناخودآگاه دست به خودتخریبی می‌زنیم؛ رفتاری که به مرور زمان ما را از پا درمی‌آورد. در این مقاله، به بررسی عمیق مکانیسم‌های روانی‌ای می‌پردازیم که در پسِ خسته کردن خودمان نهفته‌اند.
تا حالا با آدم‌هایی روبه‌رو شدید که پر از اعتماد به نفس به نظر می ایند ولی یک چیزی ته دل آدم می‌گوید که این حالت، واقعی نیست؟ اون‌جوری که انگار یه چیزی مصنوعی است ، مثل یک نمایش ان ها همیشه وسط مجلس هستند با صدای بلند حرف می‌زنند خودشان را در مرکز توجه نگه می‌دارند و حتی ممکن است از بالا به بقیه نگاه کنند ، اما پشت این ظاهر ، گاهی یه ترس عمیق از دیده نشدن یا نادیده گرفته شدن پنهان است. اینجاست که مفهوم «اعتماد به نفس کاذب» وارد بازی می‌شود. این نوع اعتماد به نفس، توخالیست یعنی از بیرون قوی و محکم به‌نظر می‌رسد ولی از درون آسیب‌پذیر و شکننده‌ست. هدف این مقاله این است که دقیق بررسی کنیم فرق بین اعتماد به نفس واقعی و اعتماد به نفس کاذب چیست، چطور می‌توانیم تشخیص‌شون بدهیمو چگونه می‌توانیم از یه حالت مصنوعی و نمایش‌گونه به سمت خودباوری واقعی حرکت کنیم.
در دنیای دیجیتال امروز، تصور زندگی بدون رسانه‌های اجتماعی سخت است. چه در حال مرور تصاویر اینستاگرام باشیم، چه در حال بررسی به‌روزرسانی‌های فیسبوک یا توییت کردن افکار جدید، بیشتر ما روزانه ساعت‌ها از این پلتفرم‌ها استفاده می‌کنیم. اما آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که چرا اینقدر به آن‌ها وابسته‌ایم؟ چرا همیشه نیاز داریم که گوشی‌مان را چک کنیم یا از لایک‌ها و کامنت‌ها یک شوک دوپامین دریافت کنیم؟ جواب این سوال شاید در پدیده‌ای به نام «سندروم استکهلم دیجیتال» نهفته باشد.
آیا تا به حال فکر کرده‌اید چرا بعضی از افراد بدون اینکه به دنبال جلب توجه باشند، به طور طبیعی محبوب و دوست‌داشتنی هستند؟ شاید آن‌ها ظاهر خاصی نداشته باشند، ثروتمند نباشند یا مهارت‌های فوق‌العاده‌ای نداشته باشند، اما به نوعی همیشه در مرکز توجه قرار می‌گیرند. راز این محبوبیت چیست؟ پاسخ در هوش هیجانی نهفته است.
